Kızım ve Ben

Geçen sene hiç bu kadar bunalıma girmemiştim. Kendimi adeta deli, aptal, geri zekalı birisi gibi hissediyordum.

Neden diye sorduğumda kendime cevabını dahi veremiyordum. Belkide eşim dediğim ve son 5 senedir çok sevdiğim kadın biliyordun cevabı! Ancak onun haysiyetsiz, şerefsiz dudaklarından duyduktan sonra ölmek gerekirdi. Aslında kendimi harap etmem benim zararımaydı, bunun farkındaydım ama aklıma başka yapacak birşey gelmiyordu. Gidip onu öldürsem daha mı iyi olacaktı sanki?

Evet, eşimden nefret ediyorum şuanda. Şimdiye kadar hayatım boyunca hiç kimseye bir kötülük yapmamıştım. Bunları hakedeceğimi düşünmemiştim hiç. Deliler gibi birbirimizi severek evlendiğim karımdan nefret ediyor hatta öldürmek istiyordum şuanda. En yakın arkadaşım dediğim dostum Necat'ı karımla beraber görünce, 3 yaşındaki henüz hiçbir şeyi idrek edemeyecek durumla olan gözleri yaşlı ağlayan kızıma üzüldüm. Üzüldüğüm şey kendim değil, iyi bir gelecek ve aile ortamı sağlayamayacağımdı. Karımı öldürseydim küçük kızım ortalıkta yapayalnız kalacaktı. Ne yakın başka bir dotum vardı ne de ailem. Karım için bütün herşeyimden vazgeçmiştim zamanında ama o benden ve kızımdan sadece şerefsiz dostum için vazgeçiyordu.

Sadece kızımı düşünmeye başladım o andan itibaren. Sabırlı olmam beni daha da güçlendiriyor ve bir delilik yapmamak için kendime hakim olmaya çalışıyordum. Kızımı, onun eşyalarını, kendi eşyalarımı, herşeyimi aldım çıktım evden bir daha geriye dönmemek üzere..Kızım sordu:
-Baba annem neden bizimle gelmiyor?
Gözlerim doldu ama kızımın yanında ağlamak istemedim sadece gülümseyerek cevap verdim. Verecek bir cevabım dhai yoktu kızıma. Belkide yıllar sonra annesinin bu yaptığını öğrenince o dahi kin ne nefret besleyecekti şefkat görmediği annesinden..

Kızım ile bindim arabama. Kızım arka koltukta uyuyakalmıştı. Uzun yol herkesi yorar, kızımda dayanamamıştı. İstanbuldan çıkmıştım artık. Yaşayamazdım artık bunca güzel hatırayı mahfeden bir kadının olduğu şehirde.. Kızım ve ben sonu belli olmayan yeni bir yolculuğa başlamıştık.

"Umarım karşıma iyi birisi çıkar ve kızım anne yokluğu görmeden büyür" diye düşünmeye başladım. Artık kendimi değil, kızımı düşünüyordum. Çünkü o bunların hiçbirisini hak etmiyordu.