Fahişe Çöl Gülü

Evin tek kızıydım. Annem babam ve ben mutlu bir yaşam sürüyorduk. Ekmek fırınımızda ailece çalışıyorduk. Fırına gelen dilencileri gördükçe kendimizin o kadarda fakir olmadığımızı anlamıştım o çocuk halimle.

Sanırım ben henüz 6 yaşındayken annem hamile kaldı. Annemin karnı her geçen gün daha da şişmeye başladı. Çocukluk aklım ile hamile kaldığını ve bir kardeşim olacağını anlamamıştım. Zaman içerisinde annemin doğum sancıları başladı. Annem bir gece çok sancılandı. Babamda annemin doğum yapacağını anlayınca hemen köydeki ebeyi çağırdı. 4 gün boyunca annem doğum yapmak için acılar içerisinde bağırdı. Ebe babama "bunun karnı su toplamış ondan çok şişti ve doğumda zorlandı." dedi. Babam annemin durumunun iyi olacağını zannetmiyordu.

4. geceden sonra annem dayanamadı öldü. Doğumu yapmaya çalışan ebede annemin ölü bedeninde karınını yararak erkek kardeşimin dünyaya gelmesini sağladı. Kardeşim dünyaya geldiğinden beri babam ona çok karşı çok kinli oldu her zaman. Sanki annemin ölümünden kardeşim sorumluymuş gibi muameler gösterdi ona. Annemin ölümünden sonra hayatımız aniden değişmeye başladı. Fırındaki işlerimi aksadı. Zamanla fırında kalmadı elimizde. Kardeşim sık sık evden kaçıp gidiyordu. Eve her döndüğünde yeni kötü alışkanlıklar ve kötü arkadaşlıklar edinmiş oluyordu.

Aslında erkek kardeşimin o kadar sabretmesine şaşırıyodum. Çünkü o benim kadar mutlu yaşayamamıştı. Doğduğu günden beri babamdan olmadık cefa çekiyordu. Birgün dayanamadı ve yapacağını yaptı. Bir akşam üzeri eve geldiğimde babamın cansız bedenini salonun ortasında gördüm. Komşular felan bundan haberdar olunca erkek kardeşimin yaptığını anladı. Zaten anlamamak büyük bir aptallık olurdu. O günden sonra erkek kardeşimi bir daha göremedim. Bir anda kayboldu ortalıktan. Bende yapayalnız kalmıştım dünyada. Tek başıma..

Aklıma ilk önce halam geldi. Halamın yanına gitmek üzere bir kevana katıldım. Kervandaki en küçük çocuk bendim ve henüz 13 yaşındaydım. Yolculuk sırasında önümüzü eşkiyalar kesti. Herkesin değerli eşyalarını aldılar. Hiçbirşeyimi kalmamıştı. Ben ise bir at arabasının arkasında korkudan bir kenara sinmiş duruyordum. Eşkliyalardan birisi beni görünce durdu ve "eşyaları ve şu küçk kızı alın, gidelim" dedi. Beni onlar alıp götürürken hiç kimse engel olmadı. Bu duruma çok üzüldüm. Bir düre sonra ormanlık bir alana girdik. Şehrin dışında ormanın ortasında ufak şirin bir köydü burası. Ortalıkta eşikiyalar karıları ve çocukları vardı. Benide bu köyün büyüklerinden birisi için getirmişler. Adamın birisi "bu hasta ancak bir bakire ile bir ilişki yaşarsa düzelir" demiş. Onun için almışlar benide kervandan. Hayatımda hatırlamak istemediğim kötü anlarım bu ormanda başladı. Gebe kalmamak için elimden geleni yaptım ve başardımda.

Şehirde yaşamayı ormanda yaşamaya tercih ederdim. İlk fırsatta kaçacaktım bu ormandan. Bir kervan geçiyordu ormanın kenarından. Atladım önlerine ve yalvardım beni burdan götürmeleri için. Nihayetinde ormandan kurtulmuş ve şehire gitmiştim. Ormandaki eşkiya karılarının neden ormandan kaçmadıklarını şimdi daha iyi anlamıştım. Şehir tamamen bir pislik çukruydu. Sapığı, arsızı, hırlısı, hırsızı, çetesi, leşi en bol olan yerdi. Halama ulaşamadım bir türlü. Bulamadım onu. Şehirde beni bir adam denk geldi. Bana kalacak yer sağayabileceğini söyledi ve bu kerhaneye gelmiş oldum. Adam benim gibilerini sağdan doldan toplayıp kerhanelere satıyormuş, bunu sonradan öğrendim. 14 yaşında bir fahişeydim artık. Kerhane sahini benim kısır olduğumuy öğrenincede birhayli sevinmişti. Adımıda, gülleri çok sevdiğim için Gül koymuştu. Kısır olmamda buna ekleninde Çöl Gülü demeya başladılar bana. Gerçek adımı dahi unuttum zamanla.

İşte bu hayata böyle girdim ben...

(şuanda okuduğum ve beni bir hayli etkileyen bir bölümü okudunuz. kendi kelimelerimde anlatmaya çalıştım işte..)