Ankara Kaçamağı

hayatını istediği gibi yaşayan, küresel ekonomik kerizin sarmadığı, istediği an istediğini yapma gücüne sahip tek insan ben miyim? yoksa kazandığım 3 kuruş bana çok fazla geliyorda harcayacak yer bulamadığım için bu şekilde değerlendiriyorum.

geçenlerde ankaradaydım sevgili blogum. ankarayı özlemiştim. orada ne sevgilim, ne ailem ne de bir akradam. orada candostlarım var.. evet dostlarım var.. hayatımdaki en kaliteli ve gönülden bağlı arkadaşlara üniversite zamanlarımda sahip oldum. bundan şikayetçi değilim. "üniversiteye kadar hiç mi arkadaşın yoktu?" diye sorma vardı ama üniversiteye gidince hepsininb "naylon" arkadaş olduğunu anlıyorsun. aynı evi, sınıfı, sırayı, odayı, tabaktaki yemeği paylaştığın kişi ile lisedeki ya da sokaktaki arkadaşın bir olamaz sanırım dimi? sana göre aynı ise "bu işte vardır bi bokluk" derim ben.

geçen cuma günü yani 17 nisan sabahı saat 5:30 gibi ankaranın aştisine ayak bastım. kankam beni bekletti ya ona kızdım işte. 1 saat gelmesini bekledim aştide. hatta beklemek değildi benimki. indikten sonra bi cafede kahvaltı yaptım. sonrada vakit öldürmek için internet cafe buldum oraya gittim. napim. 1 saat boyunca (arkadaşım gelene kadar ne kadar bekleyeceğimi dahi bilmiyordum.) kös kös tek başıma cafede oturacak halim yok ya. birde beyfendinin telefonu kapalı, ulaşamıyorumda! bu beni iyice sinir etmişti. allahtan aştiye yakındı arkadaşımın kaldığı yer. ankarayada gitme nedenim yok. aslında varda yok gibi bişe. üniversiteden bir kız arkadaşım var. hemşerim, kardeşim dediğim birisi. onun nişanı vardı normalda nisanın ilk haftalarında. bene kaç ay önceden gelcem nişanına. nişan olmasada gelir gezeriz felan demiştim.

bende sözümü tuttum, patrondan zar zor izin alıp gittim. hemşerim dediğim kız arkadaşım yani kardeşim (kısaca ben buna blogta hep hemşerim diyeyim ya) nişanlısı ile arası açımış. o yüzden ankaradan afyona gitmişti. nişanıda ertelediler. hatta iptal ettiler. ramazan ayından sonra düğün olcak direk. herneyse.. hemşerim afyonda, kankam ankarada ve diğer yakın arkadaşlarımda ankarada. hepsini bir araya toplayıp buluştum. bende olmasam ankarada bunlar kendi aralarında dahi buluşmayacaklar.

ankarada güzel vakit geçirdim. cuma günü kankamın kuzeninin doğum günüydü. akşama alem yapcaktık yaptıkda.. vodka, cin, miller, efes fıçı bira, çerez ve meyve alındı akşam için. o gün içerisinde kankamla ankarada biraz gezdik ve ben ona dedim ki "diğer arkadaşlarla buluşalım bugün yarında başka şeyler yaparız". bu da "yok olmaz! sana bi süprizim var yarın hep beraber buluşurz. herkesi arar bi yer ayarlar buluşuruz" dedi. lan 5 kuruş parası yok, kredi kartı borcunun asgarisini dahi ben yatırıyorum çocuğun nasıl süpriz yapacaktı kafamı karıştırdı açıkcası. herneyse akşam oldu bi güzel içtik. toplamda 8 kişi beraber deviridk kafaları. ben yine kafa oldum ve arkadaşlara anlattım birşeyler. en çok dobiden bahsettim. birisi ordan "hadi beyler.. aşk acılarını dökün.." demişti bende herkesi susturup anlattım.. bi boka yaramadı aslında. boşuna ondan bahsettim.. döte giren şemsiye açılmaz açılsada fayda gelmez...

herneyse ben kankamın beş parasız bir şekilde bana yapacğaı süprizden bahsedeyim. hakikaten insanın aklına gelmeyecek birşeydi. ben hemşerime ankaraya giderken gece saat 3 gibi mola sırasında "ben ankaraya gidiyorum. sabaha ordayım" diye mesaj atmıştım. kankam mı getirtti yoksa hemşerim kendisimi geldi bilmyorum orasını ama cumartesi günü hemşerim benim için ankaraya geldi. afyondan ankaraya.. cumartesi sabahı uyandığımda telefonuma ve kankamın telefonna hemşeirmden mesaj gelmiş. "uaynınca beni arayın" diye.

bende aradım. konuşurken "ben ankaradayım, saat kaçta buluşuyoruz" demez mi? çok sevindim ya.. vala bak blogcuk. sevilen bir arkadaş, kardeş olmak çok güzel birşey. sonra konuşma esnasında anlaştık yer belirledik, herkese haber veridk buluştuk.. günle rçok çabuk geçti eyy blogum.. güzel günler neden hep böyle çabuk biter ki?