Ne Yapsam Ki?

Gökyüzündeki yıldızlar kadar yalnız, onlar kadar parlak, onlar kadar bir görünüp bir yok oluyorum son günlerde. Gökyüzündeki milyonlarca yıldızlardan sadece birisi gibi dünyada yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi.

Bazen çok hüzünleniyorum. Birden aklıma farklı bir ülkede, farklı bir iklimde, farklı bir dili kunuşan birileri geliyor. Onlar anlayabilirler mi beni acaba? Kendi dünyamdakiler beni anlamamışken onlar nasıl anlasınlar ki? Amann. Boşver, benim ki de hayal işte. Ordaki kişi beni nerden bilsinde derdime çare olsun. Tamam tamam kabul ediyorum saçmalamaya başladım.

Sayfalar dolusu yazmak istiyorum ama kelimelere dökemiyorm içimdeki ızdırabı, acıyı, kederi, üzüntüyü.. Kelimeler yetmiyor derdimi anlatmaya bazen bende kalbimde söylüyorum şiirlerimi. Sadece kalbim duyuyor sesimi, o su serpiyor yanan yüreğime.

Gözyaşlarım sel oldu yine değişmedi hiçbirşey. Herşey yerli yerinde ağlamadan önce bıraktığm gibi duruyordu. Gökkuşağının renklerine baktım bana hayat versin diye. Gökkuşağının dibindeki bi küp altın olduğunu söyleden çocukluğumdaki amcalar gibi bende yaşan söyledim kendime. Hayat çok renkli ve güzel dedim. Sonunda çok değerli şeylere sahip olacaksın, o kadar mutlu olacaksın ki yerinde duramayacaksın, gerçekten yürekten sevdiğin kişilerle karşılaşıp sadece onun gözlerinin içine bakarak sevgidiğini anlatacaksın, o da seni sevecek, asrımızın sevgilileri gibi sexe dayalı bir sevgi olmayacak hiçbir zaman yüreğinde, kalbim saflıklar denizinde yüzecek daima.. Bunların bir kısmı gerçek oldu ama bir kısmı hâlâ yapım aşamasında sanırım.

Rüyalarda hayaller kurmaya başladım. Hatta kıçım açık kaldığı için abuk sabuk rüyalar görmeye başladım. Halbuki ben pek rüya görmem ki? Neden ne için görüyordum onca değersiz şeyi. Neden beynim meşguldü onlarla? Farklılaşıyorum evet farkındayım. Nasıl oluyo kendimde bilmiyorum ama oluyor işte.

*Temayı değiştirsem mi? Blogumu takip eden 77 kişi. Hiç yorum yazmıyorsunuz bari buna cevap verinde bir fikir sahibi olayım.