anlamsız

güneşin doğuşuyla yeşeren ay çiçeği misali hayallerim gün içerisinde güneşle beraber oldu. nedense her defasında kafamı güneşe doğru çevirdim, ondan yaşamak için enerji almak istedim ama olmadı. o beni her zaman en zararlı yönü olan ateşiyle yaktı kavurdu.

kelimeler anlamsız, şiirler kafiyesiz, hayat içi boş bir kavanoz gibi oldu. ne olduğunu anlayamadım hiçbir zaman. ya güneş beni sevmiyordu ya da ben kendimi bilmiyordum. herşey öylesine bir zaman diliminde yaşanıp gidiyordu. kendinden habersiz, başıboş birisi gibiydim. yaşamak, olumlu düşünmek, hayaller kurmak, hedef belirlemek için neden arıyordum kendime, bulamıyordum..

ben, ben olmaktan çıkmış şekilde başka bir kulvarda yanlış yarış içerisindeyim. düşünecek hiçbir şeyim yok ailemden ve kendimden başka fakat onları ve kendimi dahi düşünemiyorum.

insan kendini bilmeli ilk önce fakat yapamıyorum. neden yine bilmiyorum. sanırım bazen çok saçmalıyor ve çevremdekilerin beynini yok yere ütülüyorum. bazen çocuk gibi davranıp salak salak hareketler ediyor bazende 60 yaşındaki adam gibi olgun davranıyor milleti etkiliyorum. evet, çok nadiren, 40 yılda bir kendimi bi bok zannediyorum. sonra arkama dönüp bakıyorum ki ben değilde çevremdekiler bi bok ben ise hiçbirşeyim.