Bence Artık Sende Herkes Gibisin

Son zamanlarda kendime çeki düzen vermem gerektiğini biliyorum ey blog! Sende olmasan derdimi dinleyecek, beni azda olsa avutacak başka hiç kimse yok...

Bazen sensiz bir hiç'im gibi geliyor bana. Sana yazdığım yazılar olmasa ve yatağımın altında bulunan çocuk gibi yazdığım bütün herşeyimi yazdığım günlüğümde olmasa bir pislik gibi hissederdim kendimi heralde. İyi ki varsınız! Dobiden ayrılmak bana koydu açıkcası. Bu şekilde benden ayrılması koydu aslında. Neyse bu konuları konuşmak istemiyorum. Çünkü dünyanın sonu değil ya ondan ayrılmak. Can Yücel'inde dediği gibi "Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne "O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin Demeyeceksin işte Yaşarsın çünkü".. Gerçektende öyle. Genel olarak yaşamayı, hayatı düşündüğümüzde bir kişiye bağlı kalmaya çalışmak gerçekten çok saçma oluyor. Bunu fark ettim. Eminimki sizde biliyorsunuzdur. Ama benim öküzlüğüm ki birisine bağlandım mı kolaykolay vazgeçemiyorum. Zaman içerisinde hiç aklıma dahi gelmiyor, bana sadece biraz zaman lazım sevgilim okurum. Sizinde dediğiniz gibi unuturum. Hatta hiç aklıma gelmez..

Her zaman böyle olmaz mı? Birisini seversin, onu kaybedersin.. Birde ben şundan eminim ki birisini gerçekten çok seversem, ona gereğinden fazla değer verirsem, kendi dünyamda onu çok büyütür ve onsuz yaşamayam dersem onu kaybediyorum. Sizi bilmem ama bana her zaman böyle oldu. Şimdi duygusallığın bir anlamı yok. Kendimi harap etmemin, bunalıma girmemin, salak salak hareket etmenin ya da saçma saçma şeyler yapıp onun dikkatinin çekmenin bir anlamı yok! Hele duygusallık.. Buna gerçektende hiç gerek yok. Zaten yapım hassas. Bazen gözlerim çok doluyor ve doyasıya ağlamak istiyorum ama ağlayamıyorum. Utanıyorum... Nedne utanıyorum onuda bilmiyorum. Belkide kendi salaklığımdan dolayı utanıyorumdur.



Kendimi işime ve geleceğime yöneltmenin zamanı geldide geçiyor bile. Şuanda bir internet cafede sigarımı içerek yazıyorum. O kadar düştüm lan! Evimdeki modem sorunlu. Teknik servise göndercem.

Ey blog! Şimdi salla olan bütün herşeyi.. Geçen gün bi ara camillanın yazısını okudum. "beni seviyorum" diye bi yazısını okludum. Kız kendisini seviyo. Gerçektende öyle. Bende kendimi seviyorum. Hatta aşığım. Okuduğum bi kitaptada hemen hemen "herkes kendisine aşıktır. bir kadına ya da erkeğe karşı duyulan aşırı sevginin adı aslında aşk değil tutkudur. onunla beraberken mutlu olacağını düşünür ve her zaman onunla olmak ister. onu kaybedincede hayatının aşkını kaybettiğini düşünür. halbuki bir tutkusundan vazgeçmiştir. kendi aşkı (mutluluğu) için bir tutkudan vazgeçmiş ya da onu terk etmişlerdir." cümleleri anlatılıyor. Bence gayet mantıklı birşey. Bende kendime aşığım! Bundan sonra hep böyle olur. Sizde kendinizi sevin kendi aşkını için planlar yapın ve sizi hiç bıktırmayacak, usandırmayacak, terk etmeyecek bir tutkuya kapılın!

Kendini olun her zaman. Ben ayrıldım ya malum şahısdan.. Bazı arkadaşlarım "git onun suratına tükür ve 'sen bunu hak ettin' de" dedi. Ama bu benim kişiliğime ters bir durum olduğu için yapmadım, yapamadım.. Bu durumda benim aklıma gelen ilk şarkı Cem Karaca'nın Herkes Gibisin isimli şarkısı oluyor. Gerçektende mükemmel bir şakı bu. Kesinlikle dinleyin.. Aşağıda da sözlerini koyuyorum okursunuz. Beni anlatan mükemmel bir şarkı bu. Tamamen beni anlatıyor. Müzik konusunda da şunu söyliyeyim. Her türlü müziği dinlerim. Kişilerin ne olduğu beni hiç ilgilendirme ve ilgilenmemde. O solcu bu sağcı o öyle bu böyle felan laflarına hiç gelemem, söyleyenin ağzına geri sokarım o lafları. Çünkü bu şekilde tartışmalarla karşılaştım bir kaç defa o nedenle açıklayayım dedim.

Gönlümle başbaşa düşündüm demin
Artık bir sihirsiz nefes gibisin
Şimdi taa içinde bomboş kalbimin
Akisleri sönen bir ses gibisin

Maziye karışıp sevda yeminim
Bir anda unuttum seni eminim
Kalbimde kalbine yok bile kinim
Bence artık sende herkes gibisin