Bye bye love, bye bye happiness, hello loneliness

Bazen bu cümleyi kendi kendime çok söylüyorum. Belki çok saçma gelebilir sana ama bence çok güzel bir söz.

İnsanların bazen hayvanlardan pek farkı kalmadığını hepimiz birçok defa şahit olmuşuzdur. Ben buna son zamanlarda çok sık şahit olmaya başladım. Son zamanlarda çok sık nargile içmeye, boş boş vakit öldürmeye başladım. Bu benim için hiç iyi değil. İş yerinde olan yoğunluk beni az çalışmama rağmen yoruyor. İşkence gibi geliyor bazen.

Son zamanlarda birkaç kişi vefat etti. Onlarda ayrı ayrı canımı sıkıyor zaten. Geçen seçimlerde babaannem vefat etti. Söylemiştim sana. Babaannemin 40’ı dolduktan bir iki gün sonra en küçük kardeşi vefat etti. 2 gün önce mahalleden bir arkadaşımın abisi iş arkadaşları ile gittiği Tekirdağ’da denizde boğuldu. Sadece o değil bir tanede iş arkadaşı boğuldu. Daha dün üniversiteden yakın bir kız arkadaşımın annesi vefat etti. Yoğun bakımda hastanedeydi. Tam düzeldi yoğun bakımdan çıkartacaklardı bu hafta içi ki o da yumdu hayata gözlerini. Ardında gözyaşları ile boğulan sevdiklerini bıraktı.

Ölümden korkum yok. Eni sonunda her insan gibi bende öleceğim bir gün ama yakınımda ölen insanlar beni etkiliyor. Onları 3 gün önce yanımda görüp sonra ölü bedeninin koyulduğu tabut ile birlikte musalla taşında görünce bambaşka oluyorum. İnsan ister istemez etkileniyor. Dünya fani. Ölmeyen birisini gördünüz mü hiç? Ya da “ben kesinlikle ölmeyeceğim” diyen birisini. Sonuçta ölüm herkes için. Ne demişler “tecavüz kaçınılmazsa, tadını çıkar”. Hayatta bunun gibi bir şey. Öyle ya da böyle geldin bu dünya ya en iyi şekilde yaşayıp ölmen gerekir.

İstanbul’a sonradan geldim ben biliyorsun. İzmir’de doğdum büyüdüm, tam İzmir’i yaşayacağım gencecik yaşımda çıkıp İstanbul’a geldim. İstanbul’da çok samimi arkadaşlarım yok. İzmir’deki arkadaşlarım ile bağlarım hâlâ sımsıkı. Hatta birisi şuanda askerde, o askere giderken gözyaşlarımı tutamamıştım. O derece içimde derin bir sevgi var çocuğa karşı. İstanbul’daki arkadaşım dediğim (aslında ilk geldiğim zamanlarda diyordum şimdilerde ayda yılda bir görüşüyoruz) insanlarda evli karılarla düşüp kalkan kişiler. Ben öyle bir şey yaptıklarını yeni öğrendim desem yalan olmaz. Bunu öğrenir öğrenmez şoka girdim zaten. Güvendiğim bir çocuk vardı. O da iyidir diyordum. Yaptıklarını duyunca ondan da soğudum. Çocuğun babası vefat edeli bir sene olmadı belki. Annesi de akıl hastası. Çocuk adam akıllı çalışmıyor. Belli ki aklı hâlâ başına gelmemiş. Bunun lisede okuyan bir kardeşi var o dahi geleceğinin endişesi içerisinde ama bu askerden geldiğinden beri ne yaptığı belli değil.

Kuzenimle takılıyorum genelde. Bu evli bir karıyla düşüp kalkan insanlarla o tanıştırmıştı vakti zamanında beni. Bu gece eve saat birde girdim. O insanlarda beraberdim. Aslında ben oraya kuzenim ve bir arkadaşım ile gitmiştik ve takılıyorduk orda. Onlarda saat 12ye gelirken geldiler. Kuzenime de ayrı kıl oluyorum zaten. Benim birçok şeyimi bilir o. Ulan çocuk şuanda birisi ile çıkıyorum diyor. Adını dahi söylemiyor arkadaş. Bu kuzenimde Bursa’da üniversite okudu. “Sen tanımazsın kız Bursa’dan” diyip geçiştiriyor konuyu ama bu karılarla düşüp kalkan elebaşı bir pezevenk var onunla haşır neşir. Kuzenim ise bedavaya karı versen becermeyecek cinsten olunca bunlara yüz vermesi kıl ediyor beni.

İnsanlar bu nedenle garip varlıklar. Kendimi garip hissettim bak şimdi.

finalde de aklıma gelen ve beğendiğim bir şakı ile bitireyim..
Bye bye love, Bye bye happiness, Hello loneliness....